In de greep van een kinderwens

op

Vaste blogger Jacky vertelt in haar zevende bijdrage voor VerhaalperMens over de kinderwens die haar vijftien jaar lang in de greep had: een verhaal van positieve zwangerschapstesten, ovulatietesten, zwangerschappen, miskramen en relatiebreuken… een verhaal van kortstondige blijdschap gevolgd door teleurstelling en rouw. 

Ondertussen is Jacky de trotse, alleenstaande moeder van een jongetje van één. De relatie met haar ex, de vader van het kind, vormt nu een bron van zorgen: 

‘Jarenlang leefde ik met grote leegte…Diep geankerde wens welke op een of andere manier niet kon en mocht zijn.. Dit deed pijn.. En heeft mij veel slapeloze nachten bezorgd. En nu hoor ik je denken…Waar gaat dit naartoe…?? Het was mijn kinderwens welke mij zeker 15 jaar volledig in de greep heeft gehad… Ovulatietesten…zwangerschapstesten…Maar ook meerdere zwangerschappen als wel miskramen. Gevoel van falen.. Niet goed genoeg zijn .. Ging hiermee hand in hand. Ook momenten van grote vreugde bij t zien van twee streepjes ..Weer opgevolgd door groot verdriet en leegte wanneer het toch weer losliet. Tot de laatste miskraam welke pas na 10 weken gebeurde .. Dit nadat ik het mijn huidige partner net had verteld dat ik zwanger was, en deze hierop de relatie beëindigde.. Mijn hele wereld stortte in. En dit keer moest het ook echt operatief verwijderd worden omdat het met medicatie niet los liet. Dus daar lag ik in t ziekenhuis.. Toen ze meerdere keren mis prikten met infuus ,brak ik…

Dit was voor mij echt een genadeklap. Ik ben destijds al mijn vertrouwen verloren.. In mannen.. maar vooral ook in mezelf en mijn eigen lichaam. Nachtenlang huilde ik mezelf in slaap.

8 jaar heeft het me gekost hiervan te herstellen… En toen ben ik op Badoo gegaan. Dacht wat kan mij t schelen, wat heb ik te verliezen?! Al vrij snel raakte ik in contact met M. En vanaf toen ging alles in een stroom versnelling. We gingen op date en eigenlijk was het liefde op het eerste gezicht. Binnen 3 maanden was ik zwanger en kon mijn geluk niet op. Helaas kwam ik er al snel achter dat M . niet de leuke man was , welke ik dacht dat hij was. Hij werd jaloers ,bezitterig , en we hadden niks anders als ruzie. Toen onze prachtige zoon werd geboren was er van onze relatie niks meer over. En dus koos ik voor de rust(dacht ik) en beëindigde ik deze.

En stond ik wederom voor een nieuwe uitdaging… Hoe voed je een kind op wanneer je continue onder vuur ligt van een stalkende ex met een narcistische persoonlijkheid? Gelukkig komt mijn kind niks te kort. Heeft zowel een vader als moeder welke vreselijk veel van hem houden. Helaas gaat papa’s liefde voor mama nog altijd boven alles. En dit kost veel energie en relatievatie vermogen.. 

Maar ben nu zover gekomen.. Dit gaat me ook lukken! Alles voor mijn kleine man!’

Dit witte mandje herinnert Jacky aan haar lang gekoesterde kinderwens

VerhaalperMens wil de stemmen laten klinken zoals ze bedoeld zijn. De verhalen spreken voor zich. Daarom kiezen we ervoor om de ingezonden teksten niet aan te passen of te redigeren. Wel voegen we aan elke bijdrage een samenvattende inleiding toe.

Het verhaal van de Juridisch Jongeren Coach

op

Bilal is als jurist opgeleid en ging in 2012 aan de slag als straathoekwerker jongeren. Toen merkte hij dat heel veel jongeren met juridische problemen of vragen zitten. Dit besef ontkiemde tot de functie van Juridisch Jongeren Coach. Anno 2021 werken er bij perMens vier Juridisch Jongeren Coaches. In dit verhaal vertelt Bilal over het hele proces: 

‘In 2012 liep ik als straathoekwerker (ook veldwerker genoemd) mijn eerste rondjes in de wijken van stadsdeel Nieuw-West en legde ik contacten met de jongeren in Slotervaart. Ik heb in die periode veel geleerd van de collega’s uit dat team.

De Juridisch Jongeren Coach (JJC) is ontstaan door mijn contact met de jongeren op straat. Ik merkte als jurist op dat elke vraag van de jongeren wel een juridisch kantje had. Maar toen dacht ik er nog niet aan om hier iets mee te gaan doen. Na enkele jaren begon het te kriebelen en bleef ik de gedachte houden dat er een specialist moest komen, die zich alleen gaat richten op de sociaaljuridische vragen van jongeren tussen 16 en 27 jaar. 

Er werd een werkgroep gevormd, bestaande uit veldwerkers en VIA-medewerkers uit verschillende stadsdelen/regio’s. Op het kantoor van team West kwamen we bij elkaar en gingen we met elkaar brainstormen. Eén ding werd duidelijk en we waren het ook nog unaniem met elkaar over eens. Er moest een specialist komen, want de jongeren hebben dit hard nodig. In 2018 bedachten wij als werkgroep de naam ‘Juridisch Jongeren Coach’. De naam moest laagdrempelig en toegankelijk zijn voor de jongeren waar wij ons op wilden richten. Daarnaast wilden wij de jongeren wat meegeven/leren, daarom de keuze voor ‘coach’ i.p.v. ‘jurist’. Wij deden snel een voorstel aan de organisatie. De organisatie accepteerde het en gaf groen licht. Wij geloofden er gelukkig allemaal in en stonden er 100% achter.

In 2019 mocht de Juridisch Jongeren Coach zijn eerste handelingen verrichten. Al snel werd het netwerk uitgebreid en werden jongeren in Nieuw-West bereikt en geholpen met hun casus of vraag. Gevallen die onder andere voorbijkwam: fraude die opgelost werd, arbeidsovereenkomsten die hersteld werden, schulden die teruggebracht werden of voorkomen, algemene voorwaarden van een particuliere school die nietig werden verklaard. Ook werden er workshops op scholen en bij het jongerenwerk gegeven. Het is zo belangrijk dat jongeren juist worden geïnformeerd! 

Het is 2021 en met veel trots kan ik zeggen dat wij inmiddels uitgegroeid zijn tot een team van vier hardwerkende collega’s, die zich binnen dit project met hart en ziel inzetten om de jongeren te informeren (wegwijs te maken), te ondersteunen en te adviseren. We zitten nu in Oost en in Nieuw-West en wij hebben meer uren gekregen. De Juridisch Jongeren Coach blijft meebewegen met de (juridische) actualiteit en het gedrag van de jongeren. Ook op sociaal vlak zijn wij dus heel erg actief.’

Gemengde gevoelens

op

Vaste blogger Jacky kreeg het bericht dat de partner van een dierbare vriendin uit het leven is gestapt. Ze zag zijn vredige gezicht en voelde zich overvallen door gemengde gevoelens. Thuis is er steeds weer haar zoontje van één, dat haar met een brede glimlach verwelkomt.

‘Het leven…mijn leven…Ieders leven…Soms zo mooi en soms zo pijnlijk..

Zoveel tegenstrijdigheden een lach en een traan ze volgen elkaar soms zo snel op dat je zelf niet eens tijd krijgt om het te beseffen. Waar de een nieuw leven krijgt ,gaat de ander dood…Waar de een kan dansen van geluk ,ziet de ander er geen heil meer in. 

Ene moment beroofd iemand zich van het leven.. Je haast je er naartoe…Vol met gemixte gevoelens .Boos omdat hij zijn dierbaren achterlaat met verdriet, je verwacht een vreselijk aangezicht. En dan lijkt het alsof iemand gewoon ligt te slapen en ieder moment zijn ogen kan openen. Het voelt vredig en als de juiste beslissing .Hoe gek is dat? Hoe kan een leven door god gegeven zo abrupt beëindigd worden en dit als juiste beslissing voelen? Wat wist hij wat de achterblijvers niet wisten..? En wat was er zo erg op aarde dat afscheid nemen beter was? Plots word je dan weer overspoeld met verdriet.. Het was de vriend van een hele goede vriendin. Ze waren zo gelukkig.. Of toch achteraf hij niet? Of was hij wel gelukkig met het leven met zijn gezin maar waren er andere dingen in zijn hoofd welke hij niet los kon laten… Een verleden van verslaving.. Trauma’s uit zijn jeugd? Of gewoon echt een beschadigde brein..? Helaas blijft het alleen maar gissen en neemt hij de echte waarheid mee in zijn kist. En gaat het leven hier door…

Eenmaal weer thuis na een dag lang verdriet word je opgewacht door een kind van net een jaar. Met een brede glimlach en uitgestrekte armen wacht hij je op. Pure onschuld , net op deze zo vergiftigte wereld. En dan voor je het weet heb je weer een glimlach op je gezicht en speel je op de grond met je blij kruipende baby. Waar je zelfs na zo een dag weer intens van kunt genieten. Knuffelen ,spelen ,samen eten.  En dan stop je hem liefdevol in bed en terwijl je de trap afloopt…Word je weer overspoeld door intens verdriet… Want terwijl jij net zoveel liefde hebt gedeeld is ergens verderop nog steeds een gezin wat geen gezin meer is…’

VerhaalperMens wil de stemmen laten klinken zoals ze bedoeld zijn. De verhalen spreken voor zich. Daarom kiezen we ervoor om de ingezonden teksten niet aan te passen of te redigeren. Wel voegen we aan elke bijdrage een samenvattende inleiding toe.

Kamp je met depressieve gevoelens of is er iemand over wie je je ernstig zorgen maakt? Bel gratis 0800-0113 om even te praten. #zelfdoding #depressie #hulpvragen #hartluchten

Dankbaar én ambitieus

op

Javer Hannani (28) begon als stagiair bij perMens. Op zijn achtentwintigste kiest hij na vijf jaar straathoekwerk voor een nieuw pad. In dit interview blikt hij dankbaar terug… en kijkt hij ambitieus vooruit.  

Goedemiddag Javer! Hoe ben jij straathoekwerker geworden?

In het derde jaar Social Work moest ik een jaar lang stage lopen. De stage die ik gevonden had, ging op het laatste moment toch niet door. Mijn vader werkte als tolk in een asielzoekerscentrum. Amine, die toen vanuit Streetcornerwork (nu perMens) gedetacheerd werd, vertelde hem over Streetcornerwork. Dat bracht hij enthousiast aan me over en ik kende de outreachende aanpak vanuit mijn opleiding. Straathoekwerk sprak me aan, dus stuurde ik mijn cv op en kon ik snel beginnen als straathoekwerker in Velsen! Mijn scriptie heb ik ook bij de organisatie geschreven: ik werkte mee aan een groot onderzoek dat de methodiek van het straathoekwerk beschrijft in alle facetten. 

Toen er na mijn stage een plaats in Velsen bijkwam, heb ik meteen gesolliciteerd. Want ik vind het zo fijn om met mensen te werken. Als ik ze kan helpen om weer op het rechte pad te komen, als ik zie dat ze weer zelfvertrouwen vinden in een succesvol traject, dan voel ik me echt dankbaar en waardevol. 

Wat is de waarde van straathoekwerk?

Als straathoekwerker ben je een brugfiguur met een groot netwerk: je leidt jongeren naar de juiste hulpverlening. Dat is zo belangrijk: jongeren die het lastig hebben, weten vaak niet welke hulp er voor hen is. Ik had vroeger zelf veel baat gehad bij een straathoekwerker: ik ging met verkeerde vrienden om, vond het moeilijk om mijn emoties te uiten en de thuissituatie was niet optimaal. Ik had geen geld om studieboeken aan te schaffen en werd zelfs van school getrapt. Als iemand me toen had gewezen op het financiële potje waar ik recht op had, dan had mijn schooltijd er wellicht totaal anders uitgezien. 

Waarom koos je er dan voor te stoppen als straathoekwerker?

Ik ben heel ambitieus – wat mij betreft ben ik later manager of zit ik op een directeursstoel – en ik voel dat het dus tijd is om nieuwe paden te verkennen. Ik ken de brugfunctie van de straathoekwerker nu goed en wil meer ervaring opdoen in de gerichte hulpverlening. Die kans krijg ik bij het Centrum voor Jeugd en Gezin in Haarlem (Kennemerland) als jongerencoach. Het zal wel anders worden: het werken op straat valt weg en in plaats van dat ik zelf cliënten moet benaderen, zullen ze naar mij worden doorgestuurd. Maar ik zal ook in mijn nieuwe rol vaak met mijn huidige collega’s samenwerken, omdat ik ga werken met dak- en thuisloze jongeren. Mijn ervaring neem ik uiteraard mee.

Hoe herken je een goede straathoekwerker?

Een goede straathoekwerker blijft investeren in de vertrouwensband. Een uitspraak als ‘ik ben corona zo zat’ kan zoveel betekenen. ‘Wat ben je precies zat?’ is dan een goede volgende vraag. En… een goede straathoekwerker houdt feeling met de jongeren. Dat heeft niet zozeer met leeftijd te maken, maar wel met integriteit. Je moet je in hun wereld begeven, maar ook dicht bij jezelf blijven. Jongeren voelen haarfijn aan wat ‘fake’ is. Luister naar hun muziek, maak een TikTok-account als je hun digitale wereld wil begrijpen. Geef gerust een complimentje als ze daar een mooi filmpje maken, maar ga niet zelf filmpjes maken als dat niet bij je past.

Heb je tips voor jonge collega’s?

Aan jonge mensen die net afgestudeerd zijn, zou ik zeggen: overweeg een kick-start in het straathoekwerk. Je leert hier zoveel: alle kanten en structuren van de hulpverlening. Je werkt in een groot netwerk en leert zowel met volwassenen als met jongeren werken. Bovendien zijn er veel kansen om je verder te ontwikkelen. Straathoekwerk vormt een heel dynamisch vakgebied. De coronacrisis bood ons kleine team in Velsen de kans om nog meer in te zetten op de mogelijkheden van digitale media. Het verkennen van nieuwe paden geeft zoveel energie!

Welk gevoel overheerst nu?

Bovenal dankbaarheid. Ik ga de collega’s van team Velsen enorm missen, we hebben samen zulke mooie prestaties neergezet, ik ben zo trots op ze. Twee collega’s wil ik apart vermelden. Jan Gunther heeft me echt onder zijn vleugels genomen, hij leidde me op in het straathoekwerk en bleef ook letten op mijn emotionele weerbaarheid en stabiliteit. Ik gun elke jonge professional zo’n mentor. Ook Mourad Tijarti, die net als ik van vechtsport houdt, heeft mij enorm veel geleerd. Ik heb hier zoveel ruimte gekregen om te groeien, ik mocht me als brutale vlegel ook bemoeien met het beleid. Die ruimte gun ik echt elke nieuwe collega. 

Dit interview is op 25 maart 2021 afgenomen door Marie Meeusen

Een woning op eigen naam

op

Annemarie is terug en hoe! In haar negende bijdrage voor VerhaalperMens vertelt ze trots en blij hoe ze eindelijk het contract tekende voor haar ‘overklap’. Dit betekent dat haar woning eindelijk volledig op haar naam komt, een ongelofelijk mijlpaal na een lang traject dat begon toen ze dakloos werd en haar kinderen bij haar ouders werden geplaatst. Ook Annemaries dochters zijn heel trots op haar en ze koestert dit lichtpuntje in deze gekke tijd.

‘Het is alweer een tijdje geleden dat ik een stukje heb geschreven… Ik was een beetje druk, vind ik eigenlijk geen excuus, omdat ik heel graag een stukje schrijf voor VerhaalperMens.

Kleine update: ik heb onlangs mijn contract getekend voor mijn overklap. Dat wil zeggen, dat ik na mijn route, mijn traject, eindelijk mijn woning volledig op mijn naam krijg !! Woop woop !! Dat is waar ik de laatste 3 jaar naartoe gewerkt heb.

Zal even een korte samenvatting maken: ik ben op een gegeven moment mijn woning kwijt geraakt, mijn kinderen zijn gelukkig bij mijn ouders geplaatst, en ik ben toen begonnen aan een reis waar ik veel van geleerd heb, veel voor heb moeten doen, maar uiteindelijk op dit punt ben gekomen: eind van traject, en dus woning op mijn naam. En dat was nu dus zover. Ik krijg mijn woning totaal op mijn naam!! Het traject wat ik gevolgd heb, houd in dat ik een overklap krijg (overklap is dus woning niet meer gedeeltelijk op mijn naam en die van de Volksbond (nu: perMens), maar volledig op mijn naam), en dat is nu zover !!!

Wat het wel weer iets minder leuk maakt, zijn de regels door corona… Normaal komen nl alle partijen samen, voor een laatste evaluatie, en ondertekenen dan het nieuwe contract. Door corona gaat alles via video meeting, dan moeten de papieren die ondertekend worden heen een weer gestuurd via mail, en uiteindelijk heb je dan de juiste papieren voor de overklap: je eigen contract op naam !! En dat is waar het om gaat. Het is natuurlijk heel fijn, dat je dan al alle toezeggingen hebt, maar het echte contract is dan toch wel HET.

Ik ben super trots op mezelf om zover gekomen te zijn. En ben absoluut dankbaar voor de steun van mijn familie, vrienden en vooral kinderen. Die zijn namelijk ook op een leeftijd, dat ze er wat over te zeggen hebben. Ik ben namelijk altijd heel eerlijk en open naar mijn twee dochters (leeftijd 13 en 14) toe. Ik leg hun uit hoe ik vind dat het gepast is voor hun, maar ze mogen mij alles vragen, en daar zal ik ook altijd eerlijk antwoord op geven. Dus een mening mogen ze ook hebben. En toen mijn dochters mij vertelde dat ze zo trots op me zijn, dat ik dit doel behaald heb……ja, dat deed toch ook wel even heel veel met mij. Ik schiet dan meestal ook gelijk weer heen en weer in mijn emoties…… maar gelukkig wel op een positieve manier. 

En dit lichtpuntje kon ik wel even gebruiken in deze toch al zo gekke tijd. Want dit is wel waar ik het voor gedaan heb: ongeacht de route, het behaalde eindpunt is bereikt !! Ik ben er nog niet hoor….. en zal er ook nooit te makkelijk over gaan denken, absoluut niet !! Maar ik kan toch op deze manier mijn dochters leren wat doorzettingsvermogen is…… en alleen daardoor voel ik me alleen al super sterk en een goede moeder !!’

Deze antieke eethoek kregen Annemaries grootouders bij hun huwelijk. Ze heeft de stoelen opnieuw bekleed.

VerhaalperMens wil de stemmen laten klinken zoals ze bedoeld zijn. De verhalen spreken voor zich. Daarom kiezen we ervoor om de ingezonden teksten niet aan te passen of te redigeren. Wel voegen we aan elke bijdrage een samenvattende inleiding toe.

Tussen wal en schip

op

Jacky maakt zich zorgen om kinderen die tussen wal en schip vallen en die zich thuis niet begrepen of veilig voelen. Zelf had ze ook een onveilige jeugd, dit leidde tot druggebruik, trauma’s en lange tijd een zwervend bestaan. in de relatie met haar ex, de vader van haar zoontje, werkte deze moeilijke basis door. Jacky zit nog steeds in gevechten verwikkeld met instanties die kinderen juist zouden moeten beschermen. Daar pleit ze in haar vijfde bijdrage op VerhaalperMens voor een goede jeugdhulpverlening én voor controle op kinderbescherming:

‘Heden dag kijk ik om me heen en baart dit mij veel zorgen. Zie veel jongeren welke tussen wal en schip belanden. .Zich niet veilig voelen of niet begrepen/gezien, met als gevolg dat het kind de erkenning ergens anders gaat zoeken.. Denk aan negatieve aandacht naar zich toe trekken op school… Of aanzien creëren op straat.. Tenslotte is negatieve aandacht ook een vorm van aandacht. En is de kinderbrein nog niet volgroeid genoeg om de gevolgen hiervan te overzien. 

En in welke gezinnen komt dit nou zoal voor hoor ik je denken..? Ik zelf woon in een multiculturele buurt en zie deze situatie eigenlijk overal voorkomen. Dit komt naar mijn mening vaak doordat de ouders niet betrokken zijn bij wat de kinderen buitenshuis doen en of meemaken. En dat ze minder betrokken zijn heeft ook weer diverse redenen. Waar het bij de 1 is door het niet goed beheersen van de Nederlandse taal komt het bij andere gezinnen voort uit het hebben van meerdere kinderen waarin de oudsten verantwoording dragen voor de jongsten ,terwijl ze zelf nog kind zijn. Ook krijgen minder bedeelde mensen of lager opgeleide mensen , of chronisch zieken vaak met dergelijke problematiek te maken .Met als gevolg dat ook de jongsten uit het gezin al vanaf jong op straat hangen tot in de late uurtjes.  Dit heeft weer als gevolg dat de kinderen op straat al op vrij jonge leeftijd in aanraking komen met alle dingen welke niet voor kinderogen bestemd zijn. Dit zonder enige notie van de betreffende ouders.

 Ikzelf was hier een perfect voorbeeld van. Mijn moeder werkte 6 dagen per week. En ik was gedurende deze uren geheel overgeleverd aan mijn vader. Mijn vader was een narcistische persoonlijkheid welke voornamelijk druk was met zijn eigen pleziertjes en niet veel oog had voor mij. En hoe ouder ik werd en meer een eigen mening kreeg des te slechter werd de relatie met mijn vader. Hij sloot me op ,op mijn kamer ,kleineerde me en gaf me het gevoel nooit goed genoeg te zijn… Ook ik ging elders erkenning zoeken… Werd het brutaalste meisje vd klas en ging experimenteren met drugs. Dit heeft uiteindelijk geleid tot een zwervend bestaan, jeugdinternaten en vele jeugdtrauma’s welke zelfs vandaag de dag nog een grote rol spelen in mijn leven. 

Vooral nu ik zelf een gescheiden ouder ben van een narcistische man met een zoontje van 1 ..Want hoe zorg ik ervoor dat niet ook mijn kind zon verloren kind word… Dit leek mij nooit een probleem… Juist omdat ik zo goed weet hoe het NIET moet…Maar wat nou als de kinderbescherming zich erin gaat mengen omdat je narcistische ex alles aangrijpt om jou kapot te maken…? En de kinderbescherming alles beslist middels een vast aantal regels… in plaats van dat ze kijken naar jouw specifieke situatie..? Dan sta je met je rug tegen de muur en kan je alleen maar liefde ,veiligheid en structuur bieden wanneer je kind bij jou is.. En hopen dat hij de juiste dingen oppikt en wel de eerlijke kans krijgt op een gelukkige toekomst .Dit omdat je door de bureaucratie je eigen vlees en bloed simpelweg niet kunt beschermen! 

Dit moet als je het mij vraagt anders!!Meer screening voor jeugdhulpverlening en controle op kinderbescherming!!!Tevens moet de bureaucratie aan banden worden gelegd en er weer ruimte zijn voor persoonlijke aanpak! Omdat niemand toch wil dat een kind verloren raakt?! Opsporing verzocht…het journaal…Allemaal verloren kinderen als je het mij vraagt..?! Wat vroegtijdig voorkomen had kunnen worden. Als er maar de juiste aandacht voor was geweest. Typisch geval van als het kalf verdronken is, dempt men de put.’

VerhaalperMens wil de stemmen laten klinken zoals ze bedoeld zijn. De verhalen spreken voor zich. Daarom kiezen we ervoor om de ingezonden teksten niet aan te passen of te redigeren. Wel voegen we aan elke bijdrage een samenvattende inleiding toe.

Een geblokkeerde pinpas was de gouden kans

op

Redouane werkt al twintig jaar als straathoekwerker, waarvan drie jaar bij Veldwerk Amsterdam (onderdeel van perMens). ‘Veldwerkers’ zijn straathoekwerkers die nauw samenwerken met handhaving en hulporganisaties. Onder voorwaarden en met goede afspraken proberen ze (vaak dakloze en verslaafde) mensen die diep in de nesten zitten op het juiste spoor te krijgen. In een telefonisch interview deelt Redouane een bijzonder succesverhaal.

Goedemiddag Redouane, welk verhaal wil je met ons delen? 

Het gaat over een man, een vijftiger. Toen ik hem leerde kennen was hij zwaar verslaafd aan methadon, basecoke (crack) en heroïne. Hij zag er verwilderd uit en kwam amper naar de inloop. Het duurde een hele tijd voor ik contact met hem kon maken. Er gingen nog eens maanden overheen voor hij me een beetje vertrouwde en me toonde waar hij woonde: in een tentje onder een pand. Ondertussen heeft hij een zelfstandige woning, hij heeft een dagbesteding, zijn verslaving is onder controle. 

Wauw, wat een verandering! Hoe is die ommezwaai er gekomen?

De uitweg kwam in zicht met een geblokkeerde pinpas. Deze man was ooit afgekeurd en kreeg nog een uitkering, die bijna volledig opging aan zijn verslavingen. Maar op een dag gebruikte hij de verkeerde pincode en raakte zijn betaalpas geblokkeerd. Hij kon niet meer aan z’n centjes en dus niet meer aan z’n drugs komen. Voor een nieuwe pas heb je immers een ID nodig en die had hij niet. Zijn verblijfsvergunning was een vodje vol gaten en werd niet meer geldig verklaard. Dit was een gouden kans voor mij als veldwerker, ik kon hem hulp aanbieden maar kon wel eisen dat hij in ruil daarvoor in een verslavingstraject stapte. 

Hij leefde dus in de illegaliteit?

Precies. Hij had Nederland al dertig jaar niet verlaten, er was al lang geen contact meer met familieleden in Marokko die voor hem een geboorteakte zouden kunnen opvragen. Toen heeft de consul op persoonlijke titel ervoor gezorgd dat er alsnog een geboorteakte naar Nederland kwam. Het duurde nog een aantal maanden voor het paspoort in orde was, daarna kon de nieuwe verblijfsvergunning komen en uiteindelijke de nieuwe pinpas.

Wat gebeurde er in de tussentijd met deze man?

Hij kreeg een zogenaamd ‘trajectbed’ aangeboden op de opvang op de Poeldijk. Ook dit vroeg tijd: in het begin wilde hij daar nog niet te slapen, zijn tentje voelde veiliger. Maar na een week durfde hij het wel. Hij kreeg een trajectbegeleider en die regelde van in het begin alles. Om eten of drinken hoefde hij zich ook geen zorgen meer te maken. Daarnaast startte hij een verslavingstraject bij Jellinek. Hij gebruikt nu alleen nog maar methadon, met andere ‘straattroep’ is hij volledig gekapt. In het begin ging hij nog vaker naar een afhaalpunt, nu krijgt hij voor langere tijd methadon mee, omdat hij er ondertussen mee om weet te gaan.

En nu heeft hij zelfs een zelfstandige woning?

Ja! En hij is twintig kilo bijgekomen. Hij werkt met dieren en vindt dat enorm leuk. Deze man was afgeschreven door de maatschappij. Maar ik zag een mensenschuwe, verwaarloosde en verslaafde man veranderen in iemand die vrolijk op zijn racefiets stapt en naar zijn dagbesteding en andere afspraken gaat!

Dit telefonisch interview met Redouane El Jaouhari op 5 maart 2021 afgenomen door Marie Meeusen

De eerste keer met Teams

op

Elk lid van de centrale cliëntenraad van perMens heeft een laptop en een mobiele telefoon gekregen, zodat de raad via Teams kan overleggen. Vandaag was het eindelijk zover: de cliëntenraad ging voor het eerst via Teams vergaderen. 

Voorzitter Arjan moest zijn laptop meerdere keren opnieuw opstarten en na talloze keren proberen lukte het hem eindelijk om in te loggen bij Teams, met de hulp van cliëntraadondersteuner Marissa. Toen bleken heel veel raadsleden inlogproblemen te hebben. Ook inbellen verhielp de digitale struikelblokken niet. Uiteindelijk waren er zes leden online, de helft van de raad.

Digitaal vergaderen: ’t Is maar niks, maar toch echt beter dan helemaal niks. Dus de cliëntenraadsleden zijn heel blij met de laptops en telefoons. Arjan stuurde het volgende filmpje op, waarin hij de raadsleden vertelt hoe vergaderen via Teams werkt. 

Weg met hokjes en labels

op

Jacky maakt zich druk om de menselijke neiging om de ander steeds in hokjes te plaatsen en overal een label aan te hangen. Zo’n label kan hardnekkig zijn: vierentwintig jaar geleden kreeg ze zelf het labeltje ‘borderline’ en nog steeds bekijken veel mensen haar door deze gekleurde bril. Terwijl we zoveel meer zijn dan die labeltjes! Lees haar vierde bijdrage hier:

‘Vandaag zou ik t heel graag hebben over hokjespolitiek.. Iets heel vervelends waar wij als mensen bijna allemaal aan mee doen. Inclusief ik zelf… Dit terwijl ik er ook zo vaak gekwetst door word.. Wat is dat toch met ons mensen dat we die behoefte voelen om overal een label aan te hangen..?! En eenmaal gelabeld je er bijna niet meer vanaf komt..

Neem nou mijn eigen labels…Borderline en ptss…Voor 80% van de mensen een andere benaming voor…Niet geestelijk gezond…In de war ..Of vaak zelfs gek.?! Als ik boos op iemand word die het er absoluut naar gemaakt heeft is t natuurlijk onwijs makkelijk om te zeggen….Oh die Jacky.. Moet je niet serieus  nemen joh, die is gek, die heeft borderline. En ja er is ooit een diagnose geweest op mijn 16e maar ben nu 40!!We zijn 24 jaar verder…En ja ik zou altijd anders zijn…Maar maakt mij dat minder ?Of zelfs gek?! En heeft iemand enig idee hoe kwetsend t is om dat altijd weer via via te horen…Of  te merken wanneer mensen alleen al het woord borderline lezen, ze zich gelijk anders op gaan stellen en afstandelijk gaan doen. Misschien is dat wel nog erger! En niet alleen in mijn sociale leven maar ook door huisartsen en in ziekenhuizen..

En dan te bedenken dat de meeste mensen de klok hebben horen luiden maar de klepel nog niet hebben weten te vinden.. Niet te vergeten dat er heden daags geweldige medicatie is welke bij velen prima werken! En er ook genoeg positieve kanten zijn aan borderline waar ik niemand ooit over hoor…Ik ben gepassioneerd en alles wat ik doe ,doe ik vol liefde en overgave, anders zou je t mij niet zien doen. Help mensen g raag en doe ook dit vol overgave en loyaliteit. Verder kan ik van iemand houden zoals er nog nooit van gehouden is!! Ben ervan overtuigd dat ik daardoor ook zon vrolijk en ontspannen kind heb. En dus voor de veroordeler(s.). Besef wat je mist! 

Ben naast al mijn stempels gewoon een intelligente lieve empathische jonge vrouw met een hart en een ziel…Welke probeert wat van haar leven te maken, net als ieder ander. Zou zeggen leven en laten leven!!!’

VerhaalperMens wil de stemmen laten klinken zoals ze bedoeld zijn. De verhalen spreken voor zich. Daarom kiezen we ervoor om de ingezonden teksten niet aan te passen of te redigeren. Wel voegen we aan elke bijdrage een samenvattende inleiding toe.

Investeren in de directe omgeving van relschoppers

op

Mourad is straathoekwerker in Haarlem, hij werkt met jongeren die tussen wal en schip vallen en vaak met meerdere problemen kampen. Mourad heeft twee lange en pittige dagen achter de rug. In een telefonisch interview blikt hij terug op de rellen van de afgelopen dagen.

Dag Mourad, wat is jouw rol geweest de voorbije dagen?

Een straathoekwerker werkt nooit van negen tot vijf. Wij gaan op straat als jongeren op straat zijn. Maandagmiddag kregen we al allerlei berichten binnen, dat er opgeroepen werd tot rellen in de avond. Jongeren vertelden ons dat, ook de politie had ons gevraagd om ’s avonds de straat op te gaan. Mijn rol is vooral preventief, zeker deze dagen: in gesprek gaan met jongeren en in kaart krijgen wat er speelt.

Op maandag liep het ook in Haarlem zo uit de hand?

Ja, een paar ernstige signalen zijn toch te weinig serieus genomen. Dinsdag was de politie al stukken beter voorbereid. Als er ’s middags al verontrustende berichten rondgaan, dan moet je meteen in actie schieten. Een goede samenwerking tussen organisaties en instanties is zo belangrijk: de politie, straathoekwerkers, maar zeker ook de ouders! 

Hoe heb jij de heftige rellen ervaren?  

Heel heftig. In Schalkwijk is er met stenen maar ook met brandbommen gegooid. Radeloze moeders en vaders in pyjama gingen op straat op zoek naar hun zonen en klampten ons aan. Als je vanuit de openstaande ramen en deuren kleine kinderen hoort huilen, dan besef je dat dit echt heel ernstig is en dat de veiligheid van veel mensen in het gedrang komt.

Het is niet aan straathoekwerkers om zich in zo’n crisissituatie midden in het strijdgewoel te gooien, dat is de taak van de politie en de ME. Een agent die stijf staat van de adrenaline gaat echt niet naar het formulier kijken waarop staat dat ik me niet aan de avondklok hoef te houden, omdat ik straathoekwerker ben. Dus ik ben zo snel als ik kon uit de rellen weggegaan en ben rond het strijdgewoel blijven cirkelen. 

Heb je toen veel jongeren gesproken?

Ik heb me gefocust op de jongeren die ik ken en heb hun gevraagd om naar huis te gaan, in de hoop dat zij op hun beurt dan weer een paar vrienden wisten te overtuigen. Iemand die je niet kent en die heel opgefokt is, moet je op zo’n moment zeker niet de les gaan spellen. Vertrouwen is de basis van waaruit een straathoekwerker werkt, vertrouwen bouw je geleidelijk op.

Wat is jouw analyse van de groep relschoppers?

Het was een heel gemengde groep, met verschillende etnische achtergronden. Het geweld is op korte tijd vanuit dorpen als Urk naar de steden overgewaaid. Het relschoppen spreekt vooral kwetsbare jongeren aan die het al maanden extra zwaar hebben: ze wonen met acht mensen in een piepklein flatje, hun ouders missen de scholing om hen te ondersteunen met het thuisonderwijs. Het probleem is erg complex. Ouders worden gekort in hun uitkering als meerderjarige kinderen nog thuis wonen. Zo ontstaan er weer ‘zwerfjongeren’ die thuis uitgeschreven worden, in het heetst van de strijd weet een vader echt niet waar zijn negentienjarige zoon uithangt. Terwijl het juist zo belangrijk is dat de directe omgeving van de jongeren kan helpen.

Ik zag weinig meisjes deelnemen aan de rellen, wel zussen en moeders die naar hun broers en zonen op zoek waren. Ik vind het ook belangrijk om te melden dat de relschoppers echt niet alleen jongeren waren, er waren ook heel agressieve dertigers, veertigers en zelfs vijftigers.

Welke lessen kunnen we als samenleving trekken?

Deze jongeren moeten vooral weten dat ze in de gaten gehouden worden, maar ook dat ze gezien worden, dat er oog is voor hun problemen. Ook moeten we investeren in de directe omgeving, die moet betrokken en ondersteund worden.

Sommige politici en politiecommandanten richtten zich erg tot de ouders. Maar die ouders zien ook, net als hun kinderen, door de bomen het bos niet meer. Je moet hen niet terechtwijzen, maar juist betrekken en ondersteunen. Daarnaast is het belangrijk dat burgemeesters zelf de kalmte bewaren. Een goede burgemeester is een burgervader of -moeder, die bekommert zich om de hele kroost, ook de moeilijkere relschoppers. Als zo’n burgervader of -moeder zelf panikeert, pikken hun zonen dat op en dat is het recept voor verdere escalatie. En wat je zeker ook niet moet doen, is heftige woorden als ‘burgeroorlog’ gebruiken, die jutten alleen meer op.

Is het niet veel gevraagd, om ook begrip te hebben voor zij die geweld plegen?

Kinderen van dertien kunnen de gevolgen van hun gedrag niet overzien. Ze begrijpen niet dat je, als je een steen gooit omdat je boos en gefrustreerd bent, dit later in een rechtszaal kan worden berecht als een poging tot doodslag. Ik kan me voorstellen dat je zo jong en kwetsbaar bent. dat je je laat meeslepen. Dat wil niet zeggen dat ik het geweld goedpraat of bagatelliseer. Maar deze jongeren hebben echt hulp nodig, zodat ze weer een toekomst voor zich zien. En ook hun ouders kan je helpen. Dit is geen zwart-wit probleem, dit los je niet op door het leger in te zetten.

Dit telefonisch interview met Mourad Tijarti is op 28 januari afgenomen door Marie Meeusen