Dit is alweer de vierde bijdrage van Michaël Smeding. Hij werkt als ondersteunend begeleider in een maatschappelijke opvang in Amsterdam-West. Zijn bijdragen zetten steeds aan tot stilstaan, verstilling en observatie. In dit verhaal vertelt Michaël hoe er een bijtje op de ontbijttafel landt en zich voor zijn ogen uitvoerig begint te wassen. Michaël durft zich niet te bewegen omdat hij het tafereeltje niet wil verstoren… en dat doet een beetje pijn. Lees zijn zacht zoemende verhaaltje hier:
Geluksmomentje. Heerlijk zit ik in de ochtendzon. Het is nog niet zó warm, ontbijtje op schoot: zelfgemaakte muesli, met water en een banaan erin. Naast de Forsythia, nu een wat ruwige struik, in het vroege voorjaar een gele bode van wat er komen kan.
Ik zak onderuit, benen nog even uitrekken. Op nog geen vijfentwintig centimeter landt een bijtje doelgericht op een blad. Prachtig. Het begint zich te wassen. Voorpootjes tegen elkaar aanwrijven, oogjes wassen, voorpootjes tegen elkaar wrijven, oogjes wassen, een stuk of tien keer. Daarna de hals: voorpootjes tegen elkaar aanwrijven, haren wassen, voorpootjes tegen elkaar aanwrijven, haren wassen, drie keer (of zo?). Tijd voor de achter- en de bovenkant. Achterpootjes eerst goed schoonmaken, goed tegen elkaar aanwrijven, een seconde of vijf. Vleugeltjes wassen, doe maar zes keer. Achterkant, nou, vier keer?
Wat een tafereel. Ik kan mijn ogen er niet van af houden. In eerste instantie schrok ik een beetje. Zo dichtbij? Ik hang nog in mijn stoel, ik wil niet bewegen. Mijn rug wil wel bewegen, ik zit niet lekker. Ik bedenk me dat ik nu iets kostbaars ontvang. Er wordt nu iets met mij gedeeld, ik mag ernaar kijken. Ik wil wel bewegen, voor mezelf. Ik wil niet bewegen, ik wil blijven kijken.
Het bijtje verspringt van positie. Mijn adem beneemt me. Het kijkt me nu recht aan. Nog even een paar keer over het gezicht. Ik weet niet of het mij recht in de ogen kijken, ik weet ook niet of ik het recht in de ogen kijk.
Klaar. Het vliegt weg. Ontspannen. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Kan ik Iemand bedanken? Dit ontvangen deed letterlijk pijn. Niet heel erg, maar toch. Het was het meer dan waard.
Er is een verschil tussen krijgen en ontvangen. Ik kan kritiek krijgen. Zoals Thomas Jefferson schrijft in “the man in the arena”, kan ik ervoor kiezen kritiek te ontvangen. Dat maakt het waardevol.
Om iets te kunnen ontvangen is het nodig dat ik mijn handen leeg heb. Als ik vol zit, kan er niets meer bij.
Soms ben ik zo leeg dat ik geen kracht meer heb om mijn handen op te houden. Wat is het fijn om te weten dat Iemand mij kan ontvangen. Ik val in de Armen van Oneindig*.
*Hanne de Vries en Jannica van Barneveld: Armen van Oneindig.
Geef een reactie